Ε ρε Βενγκέρ που σου χρειάζεται!

Για να είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή. Ανήκω στους ορκισμένους οπαδούς και μεγάλους λάτρεις της Μπαρτσελόνα. Ή βασικά... Ανήκω στους ορκισμένους οπαδούς και μεγάλους λάτρεις της Μπαρτσελόνα και φανατικούς αντί-Πέδρο! Ναι υπάρχει και αυτή η κατηγορία! Και αν δεν υπάρχει, την δημιουργώ εγώ τώρα! (trolling)

Δεν συνηθίζω να κράζω και ούτε να γράφω σε πρώτο πρόσωπο. Γενικά μου αρέσει να είμαι αντικειμενικός. Αλλά μια στο τόσο θέλω να εκφραστώ βρε αδερφέ! Άνθρωπος είμαι και εγώ. (Φίλοι "Αναρχικέ" και "Παρατηρητή", που ξέρετε ποιοι είστε, πείτε με όσο κομπλεξικό θέλετε. U mad Bro?)

Λοιπόν... Η Μπαρτσελόνα είναι ένας τεράστιος έρωτας. Την ερωτεύτηκα το 2002 στην ήττα της από τον Παναθηναϊκό με 1-0 με το πέναλντι του Μπασινά. Πολύ ελκυστική αυτή η ιστορία περί συμβόλου Καταλονίας, αντοχές επί δικτατορίας Φράνκο και γενικά αυτό το "mes que un club" (κάτι περισσότερο από μια ομάδα). Όποιος διαβάσει ιστορίες του αείμνηστου Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν θα καταλάβει (το όνομα της στήλης προέρχεται από το ομώνυμο βιβλίο του). Επίσης ερωτεύσιμη είναι και η όλη ποδοσφαιρική νοοτροπία του συλλόγου, κάτι για το οποίο ευθύνεται φυσικά ο Γιόχαν Κρόϊφ.

Κάτι το οποίο τελειοποίησε ο Πεπ Γκουαρδιόλα. Η τωρινή ομάδα είναι η καλύτερη που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Αλλά υπάρχει ένα παλικάρι που ορισμένες φορές είναι αρκετά χρήσιμο, αλλά τις πιο πολλές δεν αντέχεται να το βλέπεις... Αναφέρομαι στον Πέδρο.

Δεν λέω, οι πιο πολλοί στην Μπάρτσα είναι ως ένα βαθμό εγωιστές και ατομιστές, όπως λένε αρκετοί... Αν και τα ρεκόρ πασών δεν τους δικαιώνουν! Αλλά ο Πέδρο... το παρακάνει και σε ορισμένες φάσεις θες να τον χτυπήσεις που είναι τόσο ατομιστής και δεν δίνει στον διπλανό παίκτη που καραδοκεί. Όσοι είχατε παρακολουθήσει τον τελικό του Μουντιάλ 2010 Ισπανία-Ολλανδία θα θυμάστε. Όσοι όχι, δείτε τώρα. Ένα απλό παράδειγμα. Σε έναν τόσο σημαντικό αγώνα.

(Έψαχνα επί 3 ώρες να βρω την φάση, αλλά δεν την βρήκα. Λυπάμαι!)

Όσο καλός και αν είναι ο Πέδρο, δεν τον θεωρώ ολοκληρωμένο ποδοσφαιριστή. Μπορεί να είναι ο μοναδικός κύριος που κατέχει το ρεκόρ "έχω σκοράρει σε 6 διοργανώσεις μέσα σε μια χρονιά", αλλά για να θεωρηθεί ένας παίκτης ολοκληρωμένος, πρέπει και ο χαρακτήρας του να είναι σωστά ποδοσφαιρικά διαμορφωμένος. Και ο Πεδρίτο δεν είναι.

Και αυτό, μόνο ένας προπονητής μπορεί να το καταφέρει. Μόνο ο Αρσέν Βενγκέρ. Ο Βενγκέρ το έχει αποδείξει πολλάκις στην Άρσεναλ πως μπορεί να "δημιουργήσει" ποδοσφαιριστές. Στην Μπαρτσελόνα, ο Γκουαρδιόλα βελτίωσε αρκέτα τον Πέδρο περνώντας του την νοοτροπία των "Μπλαουγκράνα". Όσο για τον Τίτο Βιλανόβα, δεν έχω ακόμα άποψη, αν και ήδη έχω αρχίσει να έχω κάποιους ενδοιασμούς...

Και λίγα λόγια για το Σούπερ Καπ. Άξια το πήρε η Ρεάλ. Με τις ευλογίες του Βάλντες από το πρώτο παιχνίδι βέβαια.. στα αρνητικά του Βιλανόβα πιστώνω την μη χρησιμοποίηση του Βίγια, τον οποίο θεωρώ εξαιρετικό ποδοσφαιριστή.

ΥΓ: Δεν περίμενα πως θα αντιπαθούσα και δεύτερο ποδοσφαιριστή της Μπαρτσελόνα. Αλλά ο Τέγιο... Πεδρίζει αρκετά!