Ένας πιστός Καταλανός

Πριν από 8 χρόνια ακριβώς, στις 29 Νοεμβρίου του 2006, απονεμήθηκε στον Ολεγέρ Πρέσας, ποδοσφαιριστή τότε της Μπαρσελόνα, το βραβείο «Πρέζιντεντ Κομπάνι» (President Companys), για τις προσπάθειες του να προωθήσει την αναγνώριση του Καταλανικού αθλητισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό το γεγονός λοιπόν, δίνει αφορμή για την παρουσίαση της ενδιαφέρουσας ιστορίας του Ολεγκέρ.


Πολλές φορές όταν μιλάμε για ποδοσφαιριστές, πάντα σκεφτόμαστε το προφίλ του. Το κατά πόσο ο Τύπος ασχολείται μαζί του. Τον μισθό του και την εξωπραγματική ρήτρα του. Την βίλα που μπορει να κατοικεί. Τα 5 αυτοκίνητα που βρίσκονται στο γκαράζ του και τις μοντέλες που περνάνε από το κρεβάτι του κάθε μήνα.

Από εκεί και πέρα μπορεί να βρεθεί και κάποιος ποδοσφαιριστής που μπορεί να εκφράσει τις κοινωνικές του ανησυχίες. Αθλητές όμως με πολιτικές ανησυχίες; Δύσκολο. Ή και να υπάρχει, κανένας δεν είναι σαν τον Ολεγέρ. Ένας άνθρωπος που πάει με κατεύθυνση αντίθετη στο ρεύμα.

Γεννημένος στις 2 Φεβρουαρίου του 1980 στο Σαμπαντέλ, 20 χιλιόμετρα έξω από την Βαρκελώνη, ο Ολεγκέρ διαποτίστηκε από μικρός με το ανεξάρτητο καταλανικό πνεύμα. Αν και από μικρός μυήθηκε στο χώρο του ποδοσφαίρου, ποτέ του δεν απέρριψε την μόρφωση και μάλιστα οι επιδόσεις στου στο σχολείο ήταν εξαιρετικές. Αποτέλεσμα, ήταν η εισαγωγή του στο Οικονομικό τμήμα του Πανεπιστημίου Βαρκελώνης.

Το 2002, όταν έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα της Μπάρσα επί εποχής Φαν Γκάαλ, έγινε αμέσως εμφανής η πολιτική του σκέψη. “Χτυπάει” δημοσίως ασκώντας σκληρή κριτική στην ισπανική κυβέρνηση για το γεγονός της παρουσίας στρατευμάτων στο Ιράκ. «Δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ αλλά θα μείνουμε εκεί γιατί επικρατεί αταξία. Μα, την αταξία τη δημιουργείτε εσείς που βρίσκεστε εκεί. Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν ιμπεριαλιστικά, οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα πίσω από αυτόν τον πόλεμο». Εναντιώθηκε στους νεοναζιστές που δρουν στην πόλη του και διαμόρφωσε μία προσωπικότητα αν μην τι άλλο όχι συνηθισμένη για το ποδοσφαιρικό κατεστημένο.

Το 2006 κάνει ξανά την πολιτική του εμφάνιση και εκδίδει, μαζί με τον συγγραφέα Ροκ Κασαγκράν, το βιβλίο «Στον δρόμο προς την Ιθάκη». Το βιβλίο «ανοίγει» με το ομώνυμο ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη και στο βιβλίο γίνονται αναφορές από το πρωτάθλημα της Μπάρσα το 2005, μέχρι τις πολιτικές του θέσεις. Το εν λόγω βιβλίο αποτελεί ένα είδος μανιφέστου, βέβαια δοσμένο με εκλαϊκευμένο τρόπο. Αναφερόμενος στα πανηγύρια των οπαδών για το πρωτάθλημα, γράφει «Θα συνεχίσουμε να περπατάμε μαζί ως την Ιθάκη». Πανηγύρισε την κατάκτηση του πρωταθλήματος του τυλιγμένος με τη σημαία της Καταλονίας, ενώ το μοναδικό γκολ της επαγγελματικής καριέρας του το αφιέρωσε σε έναν 14χρονο από το Σαμπαντέλ που συνελήφθη σε διαμαρτυρία κατά του Δημάρχου της πόλης.

Μετά από αυτό το περιστατικό και παρότι ο  αείμνηστος Λουίς Αραγονιές, προπονητής τότε της Εθνικής Ισπανίας. δίσταζε να τον καλέσει στην ομάδα, φοβούμενος την άρνηση του Ολεγέρ που είχε ταχθεί υπέρ της δημιουργίας εθνικής καταλανικής ομάδας που θα αντιπροσώπευε την περιοχή, τελικά αποφάσισε να του πετάξει το μπαλάκι και να τον καλέσει στην Εθνική ομάδα. Κι όμως ο Ολεγέρ δεν αποδέχεται την πρόσκληση. Κάποιοι στην Βαρκελώνη θεώρησαν την κίνηση του τεχνικού προβοκατόρικη. Πιστεύουν πως «κάτι μαγειρεύεται πάλι εναντίον της Μπαρτσελόνα». Αξίζει όμως να αναφερθεί το εξής. Η συγκέντρωση των παικτών της εθνικής συμπίπτει με μία καμπάνια που προωθεί την υπόθεση των εθνικών καταλανικών ομάδων σε όλα τα σπορ με τίτλο «Ένα έθνος ,μία εθνική». Ο Ολεγέρ αποτελεί βασικό στέλεχος της καμπάνιας. Μέχρι και ο συμπαίκτης και αρχηγός της ομάδας, Κάρλες Πουγιόλ προτρέπει τον φίλο του «Να μη χάσει την ευκαιρία του μουντιάλ. Η εθνική Καταλονίας αργεί ακόμη... ». Ο Ολεγέρ όμως είχε κάνει την επιλογή του.

Το Φεβρουάριο του 2007 ο Ολεγέρ συνεχίζει να προκαλεί αναταράξεις. Δημοσιεύει άρθρο στην καταλανική εφημερίδα "Directa" με το οποίο στηλιτεύει τον τρόπο λειτουργίας του δικαστικού σώματος και γενικότερα της δικαιοσύνης στην Ισπανία, επικαλούμενος το παράδειγμα του Ινάσιο Ντε Χουάνα Τσάος, μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης ΕΤΑ, που κρατείται στις ισπανικές φυλακές τα τελευταία 20 χρόνια για 25 δολοφονίες. Ο Πρέσας άσκησε κριτική διότι εδώ και δύο έτη ο εν λόγω εγκληματίας έχει συμπληρώσει 18 χρόνια κάθειρξης και σύμφωνα με την ισπανική νομοθεσία θα έπρεπε ήδη να έχει απελευθερωθεί. Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει γίνει ακόμα. Για τις αντιδράσεις που προκάλεσε το άρθρο του για την ισπανική δικαιοσύνη είπε: "Αυτά που πέρασα δεν συγκρίνονται με αυτά που περνάνε πολλοί άνθρωποι καθημερινά. Αυτό που με ενόχλησε είναι ότι οι περισσότεροι δεν έχουν διαβάσει καν το άρθρο".

Όπως όμως θα ήταν λογικό, από εκεί και πέρα  βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα μέτωπο τεράστιας αντίδρασης. Η αρχή έγινε όταν ο, τότε, πρόεδρος της Μπαρσελόνα Ζουάν Λαπόρτα τον κατηγόρησε δημοσίως. Ο τύπος άρχιζε να ....ξεσκονίζει το παρελθόν του και γενικά γράφτηκαν πολλά για αυτόν. Μέχρι και συμπαίκτες του άσκησαν δημόσια κριτική για τον Καταλανό. Ο Σάλβα Μπαγέστα δήλωσε χαρακτηριστικά: «Εχω περισσότερο σεβασμό στα κόπρανα των σκύλων, παρά στον Ολεγέρ». Η πιο τρανταχτή αντίδραση ήταν από την εταιρία αθλητικών ειδών Κelme, με την οποία συνεργαζόταν, αλλά εκείνη "έσπασε" το συμβόλαιο που είχε με τον Ολεγέρ, με τους εκπροσώπους της να δηλώνουν πως «Θέλουμε να συνεργαζόμαστε με αθλητές και όχι με πολιτικούς!». Όμως ο Ολεγέρ Πρέσας πάλι δεν πτοείθηκε και υπέγραψε με την Diadora.

Το 2008 η εισαγγελική αρχή της Καταλονίας ζήτησε την διετή φυλάκιση του, για καυγά στον οποίο είχε λάβει μέρος, το 2003 σε ένα μπαρ στο Σαμπαντέλ, όπου και τραυματίστηκε ένας αστυνομικός. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Καταλανός αμυντικός αποχώρησε από την χώρα.

Το 2010, ευρισκόμενος στον Άγιαξ, είχε δώσει δείγμα του χαρακτήρα του καθώς έλαβε μέρος σε ειρηνική διαμαρτυρία στο Άμστερνταμ, κατά της δικαστικής αρχής της Ολλανδίας!

Όσον αφορά το βραβείο President Companys, ο Λουίς Κομπάνις ήταν δικηγόρος και ηγέτης του κόμματος Δημοκρατικής Αριστεράς της Καταλονίας (ERC). Ήταν Πρόεδρος της Καταλονίας από το 1934 μέχρι το 1940, όπου και έχασε την ζωή του μετά τον Ισπανικό πόλεμο. Εξόριστος μετά τον πόλεμο, συνελήφθη από την Γκεστάπο, την μυστική αστυνομία των Ναζί, και παραδόθηκε στον Δικτάτορα Φράνκο. Ο Φράνκο τον εκτέλεσε από απόσπασμα το 1940. Ο Κομπάνις είναι μέχρι και σήμερα ο μοναδικός δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος στην ιστορία της Ευρώπης που έχει εκτελεστεί. Το βραβείο απονέμεται κάθε χρόνο από την Platforma Pro Seleccions Esportives Catalanes και απευθύνεται σε ιδιώτες ή φορείς για την προσπάθεια υπεράσπισης και προώθησης του Καταλανικού αθλητισμού και τη διεθνή αναγνώριση του. Η απονομή του βραβείου ξεκίνησε το 2005, ενώ το 2009 απονεμήθηκε σε 6 άτομα, μεταξύ των οποίων και ο Πεπ Γουαρδιόλα.

Ο ποδοσφαιριστής Ολεγέρ, σύμβολο για τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα , αποτελεί ένα πνεύμα αντισυμβατικό αφού βρίσκεται σε ένα χώρο τόσο εμπορευματοποιημένο πλέον όσο αυτός του ποδοσφαίρου και διατρανώνει τις απόψεις του δίχως ενδοιασμούς. Όχι μόνο στα λόγια. Σνομπάροντας την πολυτέλεια μιας Μερσεντες ή μίας Φεράρι χρησιμοποιεί ένα φορτηγάκι και εξακολουθεί να οραματίζεται έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο. Αν η Μπάρτσα αποτελεί όπως αναφέρει και το μότο του συλλόγου «Κάτι παραπάνω από ένας απλός σύλλογος», τότε ο Ολεγέρ είναι κάτι περισσότερο από ένας κοινός ποδοσφαιριστής.

Κάποτε δήλωσε: "Ναι, θα ήταν πιο εύκολο για μένα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, αλλά η ζωή δεν είναι εύκολη. Αν θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο, θα πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια. Είναι εύκολο να παραπονιέσαι στους φίλους σου και στη συνέχεια να μην κάνεις τίποτα".