Το ποδόσφαιρο θεωρείται ως μια μορφή επιστήμης. Και όχι άδικα αν σκεφτεί κανείς τον αριθμό των ανθρώπων παγκοσμίως που ασχολείται με τον βασιλιά των σπορ. Βέβαια, κάθε εποχή είναι διαφορετική και έτσι κάθε τι στον κόσμο, ακόμα και το ποδόσφαιρο, παρουσιάζεται με διαφορετικό τρόπο.
Στον 21ο αιώνα το φαινόμενο που ονομάζεται Εθνική Ισπανίας, έχει εξελίξει το εν λόγω άθλημα. Εκτός από αυτό έχει γεννήσει και το εξής ερώτημα. Οι παίκτες ή τα συστήματα κάνουν τελικά την διαφορά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο?
Όποια και αν είναι η απάντηση, θα είναι σχετική. Για να προκύψει απάντηση θα πρέπει να υπάρξει στατιστική μελέτη, σύγκριση και αιτιολογία. Δεν πρόκειται για μια απλή απάντηση, καθώς το ποδόσφαιρο έχει παρουσιάσει ποδοσφαιριστές-φαινόμενα, αλλά και ομάδες με παίκτες αντι-σταρ που βάση εξαιρετικής τακτικής έχουν γράψει την δικιά τους ιστορία.
Ως Έλληνες το γνωρίζουμε πολύ καλά αυτό, με την επιτυχία της Εθνικής μας ομάδας με την κατάκτηση του Euro στα γήπεδα της Πορτογαλίας το 2004. Ενώ η Εθνική Ελλάδος θεωρούταν αουτσάιντερ και μια από τις πιο αδύναμες ομάδες χωρίς σπουδαίους παίκτες, με προπονητή τον Γερμανό Ότο Ρεχάγκελ και με ένα σφιχτό αμυντικό σύστημα, κατάφερε να φτάσει στον τελικό της διοργάνωσης απέναντι στην διοργανώτρια Πορτογαλία και να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία της, έχοντας απολογισμό 4 νίκες, 1 ισοπαλία και 1 ήττα απέναντι σε ομάδες όπως Πορτογαλία, Ισπανία, Ρωσία, Γαλλία και Τσεχία!
Σε συλλογικό επίπεδο, υπάρχουν αρκετά παραδείγματα, στα οποία τα συστήματα έχουν κάνει την διαφορά. Η Μπάγερ Λεβερκούζεν το 2002 με προπονητή τον Κλάους Τοπμέλερ έφτασε μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η ομάδα των πρωτοεμφανιζόμενων σε μεγάλο ποδοσφαιρικό ραντεβού Μπάλακ, Λούσιο και Μπερμπάτοφ, ηττήθηκε από την Ρεάλ Μαδρίτης των Ραούλ, Ζιντάν, Ρομπέρτο Κάρλος!
Η Πόρτο του Ζοσέ Μουρίνιο το 2003 και το 2004 που κατέκτησε το Κύπελλο UEFA και το Τσαμπιονς Λιγκ διαδοχικά, χωρίς ακόμα οι παίκτες της να γίνουν ονόματα παγκόσμιας εμβέλειας. Αντίπαλος στον τελικό του 2004 η Μονακό του Ντιντιέ Ντεσάν, με τους Ζιουλί και Εβρά να πραγματοποιούν φανταστική σεζόν, κάτι το οποίο τους έδωσε την ευκαιρία για μια σπουδαία καριέρα.
Το 2005 αν και η Μίλαν του Αντσελότι ήταν θεωρητικά το φαβορί για την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ με παίκτες όπως Μαλντίνι, Νέστα, Σταμ, Καφού, Γκατούζο, Σέεντορφ, Πίρλο, Κακά, Κρέσπο και Σεφτσένκο, η Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ με σαφώς πιο αδύναμη ομάδα, αλλά με αρχηγό τον εμβληματικό Στίβεν Τζέραρντ, γύρισε το 3-0 του πρώτου ημιχρόνου, οδήγησε το ματς στα πέναλντι και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά μετά από 21 ολόκληρα χρόνια, από τον τελικό της Ρώμης με την Ρόμα.
Με προπονητή τον Χουάντε Ράμος, η Σεβίλλη κατέκτησε 2 συνεχόμενες φορές το Κύπελλο UEFA τις σεζόν 2005-2006 και 2006-2007. Η Ισπανική ομάδα την εν λόγω διετία παρουσίασε ένα εξαιρετικό σύνολο παικτών το οποίο κέρδισε το 2006 και το 2007 στον τελικό τις Μίντλεσμπρο και Εσπανιόλ αντίστοιχα. Η πάστα εκείνων των παικτών έμεινε σχετικά στάσιμη, μετά και τον θάνατο του Αντόνιο Πουέρτα, με εξαίρεση φυσικά τον Ντάνιελ Άλβες.
Η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης Τσέλσι κατάφερε να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στην Μπάγερν μέσα στο Μόναχο. Με τον Βίλας-Μπόας να αφήνει μια ομάδα αχούρι, ο Ρομπέρτο Ντι Ματέο, όντας Ιταλός, μας παρουσίασε… την σύγχρονη μορφή του κλασικού παλιού Ιταλικού κατενάτσιο, χρησιμοποιώντας σε αμυντικές λειτουργίες ακόμα και επιθετικογενής παίκτες σε σφιχτές άμυνες διπλής αμυντικής ζώνης μαρκαρίσματος, παίζοντας με αντεπιθέσεις έχοντας ως επιθετικό δόρυ τον σπουδαίο Ντιντιέ Ντρογκμπά.
Και πάμε στο κεφάλαιο Μπαρτσελόνα. Αδιαμφισβήτητα η καλύτερη ομάδα του 21ου αιώνα, που με προπονητή τον Πεπ Γκουαρδιόλα την τετραετία 2008-2012 κατέκτησε 14 τρόπαια σε Ισπανία και Ευρώπη, αλλά και στο παγκόσμιο συλλόγων με την Σάντος. Μια ξεχωριστή ποδοσφαιρική νοοτροπία, με επιθετικές αρετές, συνεχές passing game και ομαδική λειτουργία που εξουδετέρωνε κάθε αντίπαλο. Στην Μπαρτσελόνα δεν μπορούμε να πούμε πως δεν παίζει ρόλο το σύστημα, διότι αυτό είναι που δίνει τον ελεύθερο ρόλο στον Μέσι να δείχνει ότι αποτελεί τον κορυφαίο παίκτη της υφηλίου (ενώ με την Εθνική Αργεντινής δεν τα έχει καταφέρει τόσο καλά), αλλά ούτε και το ότι οι παίκτες δεν κάνουν την διαφορά, όταν βρίσκονται στην ομάδα ο Ινιέστα με τον Τσάβι!
Οι εμπνεύσεις του Μέσι, οι κινήσεις του Ινιέστα και οι πάσες του εγκεφαλικού Τσάβι είναι κλασικά παραδείγματα του γεγονότος ότι οι παίκτες κάνουν την διαφορά. Παρόλα αυτά, η λειτουργία και η νοοτροπία της ομάδας είναι τα στοιχεία που τους βγάζουν το 100% της απόδοσης τους! Οι Καταλανοί έχουν «παντρέψει» την ικανότητα των παικτών με την χρησιμότητα των συστημάτων. Είναι όροι αλληλένδετοι, όπου ο ένας συμπληρώνει και ολοκληρώνει τον άλλον!
Όσο για το φαινόμενο του 21ου αιώνα, την Εθνική Ισπανίας, που έχει κατακτήσει το Euro του 2008 και του 2012 και το παγκόσμιο κύπελλο το 2010… ότι και να πει κανείς είναι λίγο. Μπορεί αρκετοί να κατακρίνουν την “αντιγραφή” της λειτουργίας της Μπαρτσελόνα από τον Βιθέντε Ντελ Μπόσκε αλλά και το “κουραστικό” και “βαρετό” συνεχές «τίκι-τάκα», αλλά τα αποτελέσματα και οι τίτλοι τον δικαιώνουν απόλυτα. Μπορεί στο Euro του 2012 να… «κατήργησε» την θέση «9» του επιθετικού, αλλά η εξαιρετική λειτουργία της ομάδας σε συνδυασμό με την ικανότητα των Τσάμπι Αλόνσο, Τσάβι, Ινιέστα, Νταβίντ Σίλβα και Φάμπρεγας οδήγησε στην δεύτερη συνεχόμενη κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Συμπερασματικά, την διαφορά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν μπορούν να την κάνουν οι παίκτες ή τα συστήματα ξεχωριστά. Αλλά μάζι, συνδεδεμένα! Ο «Γάμος» παικτών-συστημάτων, παρουσιάζει ένα μοντέρνο θέαμα ποδοσφαιρικής λογικής, στην τεχνοκρατούμενη εποχή μας που «κυριεύεται» από την διαφήμιση και δίνει το δικαίωμα σε κάθε ποδοσφαιρόφιλο σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη, να παρακολουθήσει το νέο Total Football.
(To άρθρο είναι αναρτημένο στο περιοδικό muteline.gr στις σελίδες 54-57)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου