Je Suis Charlie!

«Είμαι και εγώ Charlie», είναι η φράση που θα ακούσεις περισσότερο από κάθε άλλη αυτές τις μέρες. «Όλοι είμαστε Charlie», λένε στην Ευρώπη, λίγες στιγμές μετά την τρομοκρατική επίθεση τζιχαντιστών στη σατιρική εφημερίδα Charlie Hebdo. Βέβαια, αρκετοί ήταν εκείνοι που λέγανε «φτάνει πια με το Je Suis Charlie», ή κάποιοι λέγανε πως «Όχι, δεν είμαστε όλοι Charlie». Προσωπικά όμως θεωρώ πως, αν δεν είμαστε, θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να είμαστε όλοι Charlie!

Όσοι βέβαια λένε πως «δεν είμαι ή δεν είμαστε Charlie», ασφαλώς δεν σημαίνει πως επικροτούν τις βαρβαρότητες που συνέβησαν λίγες μέρες πριν στην γαλλική πρωτεύουσα (με εξαίρεση τον πατέρα της Λεπέν που δεν διευκρίνισε τι εννοούσε όταν είπε πως δεν είναι Charlie). Το λένε διότι οι σκιτσογράφοι και οι εργαζόμενοι της Charlie έφτασαν στο σημείο να ρισκάρουν τη ζωή τους με κάποια τεύχη τους, ενώ μάλιστα ορισμένοι είχαν προσλάβει ανθρώπους security μετά από απειλές που δέχτηκαν. Ασφαλώς και είναι δύσκολο να είσαι “Charlie”, με την έννοια ότι εκφράζεσαι εντελώς ελεύθερα και δεν φοβάσαι τι θα ακολουθήσει, δεν κοιμάσαι ήρεμος και αναγκάζεσαι να έχεις φύλακες κάτω από το σπίτι σου. Αλλά θα έπρεπε να είναι όλοι “Charlie” και να λένε αυτό που θέλουν ελεύθερα και να ζουν ήρεμα, όπως πρέπει!

Δυστυχώς, πλέον η Ελευθερία του Λόγου και η Ελευθεροτυπία είναι σχετικά. Ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης και των social media, έχουν οδηγήσει σε μια κοινωνική κρίση που ουσιαστικά κατακρίνουν οτιδήποτε ειπωθεί γύρω τους. Οι εποχές που ζούμε χαρακτηρίζονται από εγωπάθεια, ενώ πολλοί είναι εκείνοι πως θεωρούν ότι «δίκιο έχω μόνο εγώ». Παγκοσμίως, οι άνθρωποι του Τύπου καθημερινώς ακούν όσα δεν θα μπορούσαν να φανταστούν μερικά χρόνια πριν και σίγουρα έχουν υπάρξει περιστατικά επιχείρησης φίμωσης κάποιου μέσου. Αλλά η προσπάθεια φίμωσης της Charlie Hebdo ξεπερνά κάθε προηγούμενο.

Αν σκεφτεί κανείς πως κύριος στόχος της εφημερίδας ήταν οι σκιτσογράφοι της, οι άνθρωποι που με χαμόγελο ξεδίπλωναν την τέχνη της, θα καταλάβει πως οι τζιχαντιστές δεν χτύπησαν την ελευθεροτυπία και την ελευθερία του λόγου, αλλά και την ελευθερία του... χιούμορ. Μπορεί να υπάρξει κόσμος χωρίς χιούμορ; Φυσικά και όχι. Είμαι σίγουρος πως όσοι αυτή τη στιγμή βρίσκονται από την Charlie στην «γειτονιά των αγγέλων», θα σκέφτονται πως θα μπορούσαν να σχεδιάσουν το εξώφυλλο του τεύχους της ερχόμενης Τετάρτης, δείχνοντας πως ακόμα και κάποιες σφαίρες, δεν μπορούν να εξαφανίσουν -χαμόγελα και να σβήσουν ιδέες.

Διότι η Charlie δεν τα παρατάει. Όπως είχε πει ο διευθυντής και σκιτσογράφος Charb, «τα τεύχη πρέπει να κυκλοφορούν ότι και αν συμβαίνει». Και έτσι γίνεται. Η Charlie φιλοξενείται στα γραφεία της Liberation και οι εργαζόμενοι της που βρίσκονται στη ζωή σχεδιάζουν το επόμενο τεύχος και θα κυκλοφορήσει ο μεγαλύτερος αριθμός αντίτυπων στην ιστορία της Charlie. Και έτσι πρέπει να γίνει. Πρέπει η Ελευθερία του Λόγου και η ελευθεροτυπία να είναι δικαίωμα του καθενός. Ο Charb θα ήταν περήφανος αν ζούσε ακόμα...

Είναι στενάχωρο να βλέπεις στις μέρες μας πως οι άνθρωποι που σχετίζονται με τον Τύπο, είναι ο εύκολος στόχος για να ξεσπάσει ο κόσμος. Και πολύ χειρότερα, για να προβεί σε εγκληματικές ενέργειες. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, είναι απλοί εργαζόμενοι. Απλοί άνθρωποι. Δεν σε αναγκάζει κανείς να διαβάσεις, να ακούσεις, να παρακολουθήσεις όλα τα μέσα. Άμα δεν συμφωνείς, απλώς δεν αγοράζεις την εφημερίδα, αλλάζεις κανάλι, αλλάζεις σταθμό. Γιατί πρέπει να θέλουμε από γύρω μας να ακούμε μόνο αυτά που θέλουμε να ακούσουμε; Πρέπει να σεβόμαστε όλες τις γνώμες και όλες τις απόψεις. Να σεβόμαστε την ελευθερία του λόγου και την ελευθεροτυπία. Να σεβόμαστε την δημοκρατία.

Σε τελική ανάλυση, δεν καθορίζει ο Τύπος τίποτα. Η πολιτικοί και οι πολιτικοί είναι αυτή που μπορεί να προκαλέσουν διχόνοια και ξεσηκωμό στην κοινή γνώμη. Γιατί όμως ο Τύπος πρέπει να είναι ο εύκολος στόχος, αυτό είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς.

Η Charlie Hebdo αποτελεί έναν σύγχρονο ήρωα. Έναν ήρωα, βγαλμένο μέσα από μια ιστορία με black humor. Διότι η επίθεση στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας ήταν η αρχή για να συσπειρωθεί η Ευρώπη (γιατί όχι και όλος ο κόσμος), ενάντια στην τρομοκρατία και υποστηρίζοντας πως η ελευθερία του λόγου και η ελευθεροτυπία δεν πεθαίνουν. Και η Charlie το δείχνει με τον καλύτερο τρόπο. Δεν πεθαίνει. Ετοιμάζεται να προσφέρει νέο χαμόγελο την ερχόμενη Τετάρτη. Η ελευθερία του Τύπου δεν έχει τιμή.

Φυσικά, το γεγονός πως οι τρομοκράτες ήταν μουσουλμάνοι δεν σημαίνει πως πρέπει να στοχοποιηθούν όλοι οι μουσουλμάνοι. Αυτό δήλωσε και ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, πως «δεν πρέπει να στιγματιστούν οι μουσουλμάνοι, λόγω της επίθεσης». Και είναι λογικό. Για αυτό και ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μανουέλ Βαλς, υποστήριξε πως «αυτές τις μέρες δεν πολεμάμε κάποια θρησκεία ή κάποιος κράτος. Πολεμάμε την τρομοκρατία».

Αυτό απέδειξαν σήμερα στο Παρίσι οι 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Που συγκεντρώθηκαν για να αποδείξουν πως δεν φοβούνται, είναι κατά της βίας και υπέρ της ελευθερίας του λόγου. Υπέρ της δημοκρατίας. Δεν θα σχολιάσω το απαράδεχτο trend του Twitter υπέρ των αδερφών Κουασί. Δεν έχει να κάνει με υποστήριξη, έχει να κάνει με τρομοκρατία! Θα σχολιάσω όμως το #JeSuisAhmed που πρόκειται για τον μουσουλμάνο αστυνομικό, που εκτέλεσαν εν ψυχρώ οι τρομοκράτες.

Το άρθρο αποτελεί φόρο τιμής στα συνολικά 17 θύματα από τις συνεχόμενες επιθέσεις στην Γαλλία, μετά το χτύπημα στη Charlie.
Για τον Charb (σκιτσογράφο και εκδότη),
τους Cabu, Wolinski και Tignous (σκιτσογράφοι, από τους πιο φημισμένους στη Γαλλία),
τον Honore (γελοιογράφος),
τον Michel Renaud (δημοσιογράφος που ατύχησε να περάσει για επίσκεψη),
τον Mustapha Ourrad (δημοσιογράφος και διορθωτής αλγερινής καταγωγής),
την Elsa Cayat (αρθρογράφος),
τον Frederic Boisseau (θυρωρός και συντηρητής του κτιρίου),
τον Frank Brinsolaro (αστυνομικός-φύλακας του Charb, τον φύλαγε μετά από απειλές),
τον Ahmed Merabet (αστυνομικός).
Για την νεαρή αστυνομικό, που σκοτώθηκε έχοντας 15 μέρες εμπειρίας.
Για τους νεκρούς ομήρους του σούπερ μάρκετ στη Πορτ ντε Βενσέν. Τους Γιόχαν Κοέν (υπάλληλο του σούπερ μάρκετ),
Τον Γιοχάβ Ατάμπ φοιτητή τυνησιακής καταγωγής,
Τον Φρανσουά-Μισέλ Σααντά, συνταξιούχος
Και τον Φιλίπ Μπραχάμ, στέλεχος εταιρίας πληροφορικής.

Είμαστε όλοι Charlie. Όχι μίσος, όχι φόβος.